عبادا… محمدولی کارشناس مسائل اقتصادی

کشورهای حوزه خلیج‌فارس به‌رغم درآمدهای بالا و هنگفت، جایگاه پایینی را در حوزه منابع دارند. گرچه گاز و نفت دارند ولی بیشتر سرزمین‌های آنها کویری است.

این در حالی است که ما با منابع سرشار می‌توانیم بر ارزش افزوده آنها کار کنیم و در همین کشورها با توجه به بعد کوتاه مسافت سرمایه‌گذاری کنیم.

گفتنی است برخلاف منابع و خاک غنی ما تدبیر خوبی برای سرمایه‌گذاری در کشورهای همسایه همچون پاکستان، ترکمنستان و افغانستان، نداشتیم. لازم به ذکر است ما به دنبال دادن قرص‌های مسکنی هستیم که برای مدت کوتاهی آرام‌بخش خواهد بود ولی در میان‌مدت و بلندمدت جدا از آنکه دستاوردی برای اقتصاد نخواهد داشت، فرصت‌های بهتری را هم می‌گیرد. کشور نیازمند منابع و ارز است که این مهم بدون صادرات شکل نخواهد گرفت. آن‌هم کشوری مثل ایران که امروزه دور آن خط قرمزی کشیده شده است که این امر به مثابه تعطیل شدن کشور نیست می‌توان آن را به‌عنوان فرصت طلایی دانست. به عقیده من اگر در همین شرایط فعلی هم تفکرات مسئولان به روزتر شود و تصمیم‌های مناسبی بگیریم که نسبت به تولید، تولیدکنندگان و صادرکنندگان رفتارهای بهتری داشته باشیم و آنها امور این حوزه را به دست گیرند، به شما قول می‎دهم خیلی از گره‌های کور چندسال اخیر را می‌توان باز کرد. البته این مستلزم آن است که دولت نظارت کند و کار را به توانمندان حوزه‌های مختلف بسپارد. شایان ذکر است بدترین دوران کشور ما زمانی بود که در طول هشت سال دفاع مقدس ابرقدرت‌ها (بلوک‌شرق و کشورهای دیگر) تجهیزات نظامی به کشور عراق می‌فروختند. به راستی نگاه ما به جنگ تحمیلی چه بود؟ نکته مهم آن است که در همین دوران از تجربه بسیاری از بازار‌ی‌ها برای بهبود شرایط بهره گرفتیم. به عبارتی دقیق‌تر خیلی از همین عزیزان در قالب واردکننده به کشورهای دیگر رفتند و اقدام به تجهیز، تدارکات و پشتیبانی جبهه‌ها کردند. چرا اکنون ما چنین موقعیت ارزشمندی را با شرایط خاص امروز کشور از دست می‌دهیم، مگر بازاری‌ها، تولیدکنندگان و تجار در هشت سال دفاع مقدس عملکر بدی داشتند؟! در جبهه‌ها سربازان جان بر کفی را می‌دیدیم که در خط مقدم بودند، از آن‌ مهم‌تر تدارکات و پشتیبانی بود که ثمرات بسیار خوبی برای کشور ما به دنبال داشت. این‌ها به عهده اشخاص توانمندی بود که اهل تجارت بودند و آداب ‌و رسوم آن را می‌دانستند. این در حالی است که پس از سال ۶۸ رفته‌رفته ارزش پول ملی ما شیب نزولی گرفت. لازم به ذکر است اگر همین الان باور مسئولان بر آن باشد که ما به جای تکیه دادن بر واردات، به صادرات و تولید متکی باشیم، راه دو دهه را می‌توان پنج ساله طی کرد. بنابراین انتظار می‌رود متولیان برنامه‌ریزی، سیاست‌گذاری‌های اقتصادی و حمایت از تولیدکنندگان و صادرکنندگان نسبت به مسائل فوق تفکر و برنامه‌ریزی عمیق‌تری داشته باشند تا به این خودباوری برسیم که به نیروهای داخلی خودمان تکیه کنیم.